کد مطلب:95256 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:165
هر كسی كه یك دوره نهج البلاغه را مطالعه كند می بیند علی علیه السلام درباره حكومت و عدالت حساسیت خاصی دارد، اهمیت و ارزش فراوانی برای آنها قائل است. قطعا برای كسانی كه با اسلام آشنائی ندارند و برعكس با تعلیمات سایر ادیان جهانی آشنا می باشند باعث تعجب است كه چرا یك پیشوای دینی اینقدر به اینگونه مسائل می پردازد؟ مگر اینها مربوط به دنیا و زندگی دنیا نیست؟ آخر یك پیشوای دینی را با دنیا و زندگی و مسائل اجتماعی چه كار؟ و بر عكس، كسی كه با تعلیمات اسلامی آشنا است و سوابق علی علیه السلام را می داند كه در دامان مقدس پیغمبر مكرم اسلام پرورش یافته است، پیغمبر او را در كودكی از پدرش گرفته در خانه خود و روی دامان خود بزرگ كرده است و با تعلیم و تربیت مخصوص خود او را پرورش داده، رموز اسلام را به او آموخته، اصول و فروع اسلام را در جان او ریخته است دچار هیچگونه تعجبی نمی شود بلكه برای او اگر جز این بود جای تعجب بود. مگر قرآن كریم نمی فرماید: [صفحه 118] «لقد ارسلنا رسلنا بالبینات و انزلنا معهم الكتاب و المیزان لیقوم الناس بالقسط».[1]. سوگند كه ما پیامبران خویشرا با دلائل روشن فرستادیم و با آنان كتاب و تراز و فرود آوردیم كه در میان مردم به عدالت قیام كنند. در این آیه كریمه، برقراری عدالت به عنوان هدف بعثت همه انبیا معرفی شده است. مقام قداست عدالت تا آنجا بالا رفته كه پیامبران الهی به خاطر آن مبعوث شده اند. علیهذا چگونه ممكن است كسی مانند علی كه شارح و مفسر قرآن و توضیح دهنده اصول و فروع اسلام است درباره این مسأله سكوت كند و یا در درجه كمتری از اهمیت آنرا قرار دهد؟ آنانكه در تعلیمات خود توجهی به این مسائل ندارند و یا خیال می كنند این مسائل در حاشیه است و تنها مسائلی از قبیل طهارت و نجاست در متن دین است، لازم است در افكار و عقاید خود تجدید نظر نمایند.
از جمله مسائلی كه در نهج البلاغه فراوان درباره آنها بحث شده است مسائل مربوط به حكومت و عدالت است.
صفحه 118.